حالیت شد؟

حالیت شد؟ دیگه این اشتباه رو تکرار نمی کنی؟

روزی چند بار از این دست توهین ها می شنوید؟ یا شنیده اید؟ ماهی چند بار؟

وقتی عبارات توهین آمیز می شنوید چه حسی به شما دست می دهد؟

چقدر به دیگران اجازه می دهید به شما توهین کنند؟

چند آقا بالاسر دارید؟ سرجمع آنها روی هم هر چند وقت یک بار به شما توهین می کنند؟

این پرسش ها رو پرسیدم چون واقعا برام مهم هست که بهشون بیندیشید. پیش از اینکه مطلب امروزم رو بخونید.

توهین، بی ادبی، لحن بد و تند، زخم زبان و خلاصه هر آنچه از جنس کلام، که خوشایند ما نباشد، هرگز تکراری نمی شود. چاقویی است که همیشه تیز و برنده است. اما نمی دانم چرا ما فکر می کنیم زیردستانمان به آن عادت می کنند؟ چرا فکر می کنیم اگر ده سال است، بیست سال است، سی سال است با کسی با عبارات نا محترمانه صحبت می کنیم، او عادت کرده و دیگر دلش نمی شکند؟ اصلا شاید خدای ناکرده می خواهیم دلش را بشکنیم؟ به خیال خودمان یادش بدهیم! درس عبرت بدهیم! گوشمالی بدهیم!

امروز نمی خواهم مدیران و هر کسی که به هرشکلی در زمینه ای به هر شکلی و در هر زمانی دست بالای دست دیگری دارد و زورش می چربد را تحلیل کنم یا پندش بدهم که خواهر من، برادر من، با فرزندت، با کارمندت، با همسرت، با همکارت، با دوستت با ادب برخورد کن! چرا؟ چون مطمین هستم کسی که تا الآن نفهمیده این کارها زشت است نه اهل مطالعه و سرچ و تحقیق است که بخواهد وبلاگ مرا پیدا کند و وقت بگذارد و بخواند، نه اگر هم بخواند یاسینی در گوش مبارکش فرو می رود. پس بهتر است تمرکزم را بگذارم روی شمایی که توهین شنیده ای، یا می شنوی، یا خواهی شنید! و نمی دونی چطور در این شرایط حال خودت را خوب کنی.

یک شاه کلید برایت دارم. تنها شاه کلید موجود برای این قفل. کلیدی که روی هر کسی و هر شرایطی کار می کند. اما دست گرفتن و استفاده از این کلید جنم می خواهد! اول مطمین شو جنم و جسارت استفاده اش را داری بعد باقی مطلب را بخوان. اگر آدم ترسویی هست، ادامه را نخوان. چرا که حالت از این که هست بدتر می شود. اما اگر جسارت داری، بخوان، و بدان که زندگی ات تغییر بزرگی خواهد کرد.

چاره یک جمله بیشتر نیست:

به موهن بفهمانید، کار بدی کرده!

همین!

بله همین!

به همین سادگی!

و به همین سختی!

• "ای بابا این را که خودمان می دانستیم."
• "حتی اگر هم نمی دانستیم، همین که فرد خاطی ببیند ما ناراحت شدیم، خودش می فهمد کار بدی کرده. چه نیازی به گفتن ما دارد؟"
  
• "اصلا حتی اگر ما کاری نکنیم، همه میدانند توهین کار بدی است. خودشان می فهمند."
  

حتما شما هم یکی از سه پاسخ نادرست بالا را در دلتان به من دادید. و دقیقا اشتباهتان همینجاست. عزیز من! باور کن هیچ توهین کننده ای تا بهش مستقیم و پوست کنده نگویی کار زشتی کرده، در ضمیر ناخودآگاهش نمی پذیرد که کار زشتی کرده. بلکه برعکس، در ناخودآگاهش به خودش می قبولاند که کار خوبی هم کرده. اصلا می خواسته تو را تربیت کند! اصلا به سود تو کار کرده! اصلا از روی وجدان کاری به تو توهین کرده تا ازین پس وظایفت را درست انجام بدهی و به آحاد ملت بیشتر و با کیفیت تر خدمت کنی!

حالا که پذیرفتیم شخص خاطی باید بفهمد که کار نادرست و زشتی کرده، گام بعدی این است که یاد بگیریم چگونه این آگاهی را به او بدهیم؟

• ما هم توهین کنیم و هر چه گفت یک خودتی پسش بدهیم؟
• محل را ترک کنیم؟
• ناسزا بگوییم؟
• بزنیم پس گردن شخص؟!

خیر! هیچ کدام اینها یا آنهایی که در ذهن مبارک شماست راه حل درست نیست. راه حل درست خیلی ساده تر و محترمانه تر از اینهاست. یک جمله:

"جسارتا عرضی دارم (خطاب به آقا یا خانم مدیر!). شما اجازه ندارید با من اینگونه صحبت کنید."

حالا این را کی بگوییم؟ چگونه بگوییم؟ با چه لحنی بگوییم؟ در مقالی دیگر عرض خواهم کرد.

تا اون زمان

آرزوی محیطی پر ادب برایتان می کنم.